ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ Β΄ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (1910-1922)

Πατρίδα του υπήρξε η Μαγνησία της Μ. Ασίας, όπου γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1864.Παρακολούθησε τα μαθήματα του εκείσε Σχολαρχείου, επί ένα έτος στο ελληνικό γυμνάσιο της Σμύρνης («Ευαγγελική Σχολή») και το 1879 ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε το 1886. Στη διάρκεια των ετών 1886-1892 διετέλεσε αρχιδιάκονος του μητροπολίτου Εφέσσου Αγαθαγγέλου, που ήταν συμπολίτης και κηδεμόνας του. Δίδασκε, παράλληλα, στο Σχολαρχείο και το ανώτερο κεντρικό Παρθεναγωγείο Μαγνησίας, ήταν τακτικός ιεροκήρυκας και το 1877 ίδρυσε, εκτός άλλων, και τη θρησκευτική αδελφότητα «Σύμπνοια». Από το 1892 ως το 1896 σπούδασε νομικά στο Βερολίνο και το Παρίσι, ενώ επί 4 μήνες πήγε και έμεινε στο Λονδίνο, με σκοπό την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας.

Έχοντας αποκτήσει, πλέον, πλούσια μορφωτικά εφόδια, εκλήθη τον Οκτώβριο του 1896 από το Λονδίνο και του ανατέθηκε η διδασκαλία νομικών μαθημάτων στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπως και μερικών θεολογικών. Το έργο αυτό πρόσφερε επάξια, μέχρι την εκλογή του ως μητροπολίτου Γρεβενών (Οκτώβριος 1901). Στην ακριτική και δοκιμαζόμενη αυτή μητρόπολη ήταν πολύ θετική η συμβολή του. Με πραγματική αυταπάρνηση επί ολόκληρη δεκαετία στήριξε το Μακεδονικό Αγώνα μέχρι το Μάρτιο του 1910 οπότε μετατέθηκε στην άλλη δοκιμαζόμενη επαρχία της Δράμας , σε αντικατάσταση του Χρυσοστόμου (Καλαφάτη), μετατεθέντος στη Σμύρνη.

Και από την νέα έπαλξη πρόσφερε πολλές υπηρεσίες στον Αγώνα. Ευτύχησε να ιδεί την επαρχία του ελεύθερη από τον μακρύ τουρκικό ζυγό. Για τη συμβολή του αυτή του απονεμήθηκε το παράσημο των Ταξιαρχών. Ήταν μέλος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής(1914) για εκκλησιαστικά ζητήματα, που συνέταξε σημαντικά νομοσχέδια προς βελτίωση της τότε κρατούσης καταστάσεως.

Κατά τη διάρκεια του α΄παγκοσμίου πολέμου (από 21 Ιουλίου 1916 έως το έτος 1919) αναγκαστικά παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη , γιατί – επιστρέφοντας από την Αθήνα , όπου είχε μεταβεί για να μεριμνήσει για την αποστολή αλεύρων και άλλων εφοδίων στη Δράμα – εμποδίστηκε η επάνοδος στο δοκιμαζόμενο ποίμνιό του, λόγω των γνωστών βασιλοφρόνων αισθημάτων του. Ο ίδιος δεν έπαυσε διαμαρτυρόμενος και ζητώντας την άρση της απαγορεύσεως, όχι μόνο γιατί δεν υπήρχε σε βάρος του γραπτό κατηγορητήριο, αλλά κυρίως γιατί επληροφορείτο τις αλλεπάλληλες θηριωδίες των Βουλγάρων σε πόλεις, χωριά και μονές της επαρχίας του. Του επετράπη η επάνοδος στη Δράμα τον Ιούνιο του 1919, μετά από έγκριση της ελληνικής κυβερνήσεως και άδεια της Ιεράς Συνόδου, για να συνεχίσει την διαποίμανση των χριστιανών. Το 1920 εζήτησε και επέτυχε την έγκριση του οικουμενικού πατριαρχείου για την μετακομιδή των οστών του πατριάρχου Νεοφύτου του Η΄στην ιερά μονή της Παναγίας Εικοσιφοινίσσης, στο μοναχολόγιο της οποίας ήταν γραμμένος ο Νεόφυτος και την είχε πολλαπλώς ευεργετήσει.

Από τη Δράμα ο Αγαθάγγελος μετατέθηκε στη μητρόπολη Νεοκαισαρείας (25 Οκτωβρίου 1922), από εκεί στη νεοσυσταθείσα μητρόπολη Πριγκηποννήσων (20 Μαρτίου 1924) και στη συνέχεια η Σύνοδος του Πατριαρχείου του ανέθεσε τη διαποίμανση της μητροπόλεως Χαλκηδόνος (2 Απριλίου 1927). Τον Ιούνιο του 1932 υπέβαλε για λόγους υγείας παραίτηση, η δε Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία του απένειμε τιμητικά τον τίτλο του μητροπολίτη Εφέσου. Απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 1935 στη Χάλκη όπου και ενταφιάστηκε.

Από τα σημαντικότερα έργα τα οποία συνέγραψε αναφέρουμε τα εξής:

1. Επίτομος Χριστιανική Ηθική μετά πολλών σημειώσεων εν Σμύρνη 1891.

2. Υπομνήματα περί Εκκλησιαστικών διαρρυθμίσεων, αναγνωσθέντα εν τη Ιερά Συνόδω Κωνσταντινουπόλεως και δημοσιευθέντα εις το επίσημον όργανον αυτής «Εκκλησιαστική Αλήθεια » και εν συνεχεία εις ιδιαίτερον φυλλάδιον εκδοθέντα. Κωνσταντινούπολις 1908.

3. Δραματικαί περιπέτειαι της Δράμας και απελευθέρωσις αυτής. Καβάλα 1913.

4. Το ζήτημα των Μικρασιατών και Θρακών ομογενών προσφύγων, Αθήναι 1914

5. Περί του νυν Ευρωπαικού πολέμου κ.λ.π. Εκδοθέν δις εν Δράμα και Αθήναις, Μάϊον και Αύγουστον 1916.

6. «Εικοσιφοίνισσα», Ιερά Μονή Παγγαίου, Ιστορία και περιγραφή αυτής. Εν Δράμα 1916.

7. Περί της θρησκευτικής συνεργασίας απασών των χριστιανικών Εκκλησιών. Πόλις 1928.

8. Υπόμνημα περί του κύρους του βαπτίσματος των αιρετικών και των σχισματικών [στο περιοδικό «Ορθοδοξία»,Ζ΄(1931),355].

Πηγή :Διονυσίου, μητροπολίτου Δράμας, Ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας από τις απαρχές της μέχρι σήμερα, β΄έκδοση, εκδ. «Επτάλοφος» ,Δράμα 1997.